W 117. rocznicę pogrzebu wspominamy postać świętego Rafała Kalinowskiego – patrona Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego im. Św. Rafała w Czerwonej Górze.
Józef Kalinowski urodził się 1 września 1835 roku w Wilnie i został ochrzczony 9 września w kościele parafialnym św. Jana. Był synem Andrzeja Kalinowskiego (1805–1878) oraz Józefy z Połońskich. Wywodził się z drobnej szlachty. W domu Kalinowskich zawsze doceniało się w życiu znaczenie trzech rzeczy: wiary, nauki i patriotyzmu.
W latach 1843-1850 studiował w Instytucie Szlacheckim w Wilnie, następnie w Szkole Agronomicznej w Hory-Horkach, a w latach 1853-1857 w Akademii Inżynierii Wojskowej w Petersburgu, gdzie uzyskał tytuł inżyniera i stopień porucznika. W tym czasie wstąpił też do wojska rosyjskiego.
Po ukończeniu studiów został mianowany asystentem matematyki w tejże Akademii. W r. 1859 współpracował w projektowaniu linii kolejowej Kursk-Kijów-Odessa. W tym czasie przeżywa kryzys religijny skutkujący zaniechaniem przystępowania do sakramentów. Równocześnie podejmuje starania o zwolnienie z wojska, ponieważ czuje brak zamiłowania do tego rodzaju służby, a ponadto ma kłopoty ze zdrowiem.
Wybuch powstania styczniowego w roku 1863 przyspieszył jego starania o zwolnienie z wojska rosyjskiego. Kalinowski opuścił Brześć i przez Warszawę udał się do Wilna, gdzie spotkał się z ówczesnym naczelnikiem Wydziału Wojny Rządu Narodowego Józefem Gałęzowskim, na prośbę którego zgodził się objąć stanowisko naczelnika Wydziału Wojny przy Wydziale Wykonawczym Litwy. Tym samym przyłączył się do Powstania. Kalinowski uważał, że Powstanie nie ma szans powodzenia, jednakże skoro się rozpoczęło i skoro było uważane za sprawę narodową, wziął w nim udział, odczytując swą rolę w tym, by ograniczyć ilość ofiar oraz ponieść konsekwencje zrywu.
Po zakończeniu Powstania został aresztowany w nocy z 24/25 marca 1864 w Wilnie, w domu rodzinnym. Został skazany na karę śmierci przez rozstrzelanie, jednakże dzięki wpływom rodziny karę zamieniono na zesłanie na 10 lat w Usolu Syberyjskim.
Po powrocie z wygnania i po zrzeczeniu się opieki nad Augustem Czartoryskim udał się do Linzu, gdzie znajdowała się siedziba Prowincjała Karmelitów Bosych. 26 listopada 1876 roku, po odbyciu próby i po uzyskaniu wymaganych przez prawo dyspens, przywdziewa habit zakonny w domu nowicjackim w Grazu. W zakonie przyjął imię o. Rafał od św. Józefa. W zakonie był trzykrotnie przeorem w Czernej, przełożonym w Wadowicach, wikariuszem d.s. Sióstr Karmelitanek Bosych.
W grudniu 1906 roku zachorował obłożnie, dożył do 15 listopada 1907 roku, w którym zmarł w domu w Wadowicach. Zwłoki jego przewieziono do Czernej, gdzie 20 listopada pochowano je na zakonnym cmentarzu. Ożywienie zakonu karmelitańskiego w Polsce było owocem pracy świętego. Pozostawił po sobie wiele pism.
22 czerwca 1983 roku Rafał Kalinowski został beatyfikowany przez Jana Pawła II na krakowskich Błoniach, a 17 listopada 1991 roku w Rzymie – kanonizowany.
